Mały, biały pies

Mam małego białego psa. Przez ostatnie 20 lat zawsze miałem dwa psy – gospodarskie, zwolnione z podatku jak na rolnika przystało. Był czas, że miałem małego kundla, który dla niepoznaki nazywał się Brytan oraz pięknego bernardyna Branda – wierną kopię Betowena ze znanego filmu.

Kiedyś oba mi uciekły. Okleiłem ogłoszeniami okoliczne miejscowości i po trzech dniach ktoś je zauważył na granicy w Miłoszowie. Brand był tak zmęczony, że o własnych siłach już się nie mógł podnieść, natomiast Brytan chciał iść dalej do Czech, ale nie miał ważnego paszportu.

Mamy wspaniałych sąsiadów, zwłaszcza sąsiadki – jedna z nich zasłynęła z tego, że onegdaj wjechała na Brandzie do naszego mieszkania jak na koniu. Chciała wejść pierwsza, Brand też chciał. W drzwiach uznał, że najłatwiej wyprzedzi sąsiadkę przeciskając się między nogami. Zanurkował, a że bydle było wielkie sąsiadka straciła kontakt z podłogą i znalazła się na środku pokoju.
 Była przerażona niemal tak samo jak Brand.

To był piękny pies, miał tylko jedną wadę – nie interesowały go suki. Miałem z tym kłopot, bo z całej okolicy zwożono  bernardynopodobne i bardzo zainteresowane, a  Brand nie i nie.  Kupiłem go w Zgorzelcu w 1990r. od Azerów. W miocie były cztery szczeniaki, dwa kupili Niemcy, a jednego pewien dyrektor z Lubania. Jedna znajoma co prowadziła sklep w Świeciu, przyjeżdżała ze swoją suką chyba ze trzy razy. Zawsze zostawiała ją na kilka dni, a ja miałem patrzyć czy się coś dzieje. Nie działo się nic, chociaż suka była ładna - taki mieszaniec bernardyna z czymś podobnym do owczarka.

Za ostatnim razem postanowiłem tej Pani pomóc. Zabraliśmy sukę do mojego samochodu i pojechaliśmy do Lubania szukać Brandowego brata. Znaleźliśmy bez problemu na posesji obok motelu,- był tylko jeden taki w Lubaniu.

Pies jest, właścicieli nie ma , chodzi  na łańcuchu i rozciągniętym drucie po działce i jest wyraźnie nami zainteresowany, nie to, co mój Brand , tym bardziej, że wciąż dzwonimy i kręcimy się koło furtki.

Mija godzina, dwie, może trzy, właścicieli wciąż nie ma  , ja się śpieszę, panie są gotowe czekać do skutku.  W końcu proponuję, aby wpuścić sukę do środka i zobaczyć co się będzie działo.
 Tak robimy, otwieramy skrzypiącą furtkę, wpuszczamy sukę do środka i w tym samym momencie otwiera się okienko na poddaszu, ( czy piętrze willi ) ,wychyla się Pani  i pyta:

-        A co Państwo chcecie zrobić?

Strasznie mi głupio, ale odpowiadam:

-        Małe pieski.

Pani na to:

-        Chyba nic z tego nie będzie.

-        A co też niepłodny? - Próbuję zgadywać.

-        Nie, to też suka!

Zabieramy naszą sukę do samochodu i na odchodnym przepraszając po raz n-ty pytam:

-        Chyba Pani spała, furtka Panią obudziła?

-        Nie spałam, obserwuję was od samego początku jak tylko żeście przyszli.

-        To, dlaczego Pani nie otworzyła, tyle razy dzwoniliśmy ?- pytam zdumiony.

-        A bo to teraz wiadomo, po co takich dwoje z suką po domach chodzi, odpowiedziała i zamknęła okno.